Afgelopen zondag ging de documentaire Park van Dré Didderiëns in première op het Nederlands Filmfestival. KONKAV was erbij.
Terwijl de rest van Nederland geniet van misschien wel de laatste zomerse zonnestralen van het jaar, zit aan de Oudegracht in Utrecht een bioscoopzaal vol mensen klaar voor de première van Park van filmmaker Dré Didderiëns. De zenuwen vallen mee zegt hij terwijl hij zijn handen laat zien. Ze trillen niet. Park was in december vorig jaar al klaar, maar omdat de film net alle belangrijke filmfestivals had gemist, besloot producent Joost Seelen te wachten op het Nederlands Filmfestival voor de première. ”Het is al een tijdje geleden dat ik de film zelf heb gezien", zegt Didderiëns, "dus dat is wel spannend. Maar ook leuk, ik kan nu fris en met meer afstand naar de film kijken.”
Ontdekking
Kan een park 75 minuten lang boeiend zijn? In dit geval is het antwoord een volmondig JA. Er gaat een schitterende wereld voor je open als je naar Park kijkt. Prachtige natuurshots worden afgewisseld met scherpe, humoristische doorkijkjes in de levens van de bezoekers van het Eindhovense Philips de Jongh park. Didderiëns ’ontdekte’ het park toen hij nog in Oirschot woonde en regelmatig langs het park kwam via de Oirschotse dijk. ”Vanaf daar kijk je op van die lange bomenlanen. Op een dag ben ik gestopt om eens te gaan kijken. Ik wist niet dat daar een park was. Ik ben er gaan fotograferen, maar merkte al snel: dit vraagt om meer dan alleen maar fotografie. Toen ben ik gewoon begonnen met draaien.”
Ordenen
Twee jaar lang brachten Didderiëns en zijn camera heel veel tijd door in het park zodat hij het park helemaal in zich op kon nemen. Sommige dagen zat hij urenlang op een bankje alleen maar te kijken. ”Je moet je intuïtie gebruiken, je openstellen voor wat zich aandient. Ik kan niet ruiken, dus ik moet alles doen met mijn ogen. Ik kijk hierdoor extremer dan anderen." Om deze reden kan Didderiëns naar eigen zeggen ook slecht tegen wanorde. Niet dat zijn huis super opgeruimd is, maar alles heeft wel een bepaalde orde. Als er ook maar iets wordt verschoven, bijvoorbeeld een boek, dan ervaart hij dat meteen als een disbalans. "Zo moest het park ook geordend worden", vertelt hij, "waar bevinden de dingen zich, kaderen, zorgen dat ik mijn weg kan vinden. De zoektocht vindt plaats in mijn denken.”
Anders vertellen
”De film gaat over het leven”, zegt Didderiëns. ”Je hebt het heelal met daarin de aarde, die weer bestaat uit continenten en zo kun je steeds kleiner en kleiner gaan. Park is zo’n klein deeltje, waar alles gebeurt wat met het leven te maken heeft. Daar gaat het over. Waar je ook bent, je kunt altijd op kleine plekken bijzondere dingen ontdekken. Maar je moet wel kijken.”
Met veel mensen uit de film heeft Didderiëns nog steeds contact. ”We lopen allemaal zo langs elkaar heen in dit leven. Ik hou niet van interviewen, ik wil gewoon met mensen praten. Ik praat altijd met mensen. In de bus, de trein, overal. Niks fijner dan even in iemand te duiken. Wie ben je en wat boeit jou. Ik film nooit met grote telelens vanachter een boom. Dan voelen mensen zicht bespied. Ik moet naar de persoon toe, dichtbij komen, in het aura van die persoon. Dan gebeurt er iets. Ik probeer anders te vertellen."
De film is geproduceerd door Zuidenwind in co-productie met Omroep Brabant voor het project Brabantse Beauties en wordt in het voorjaar van 2015 uitgezonden op Omroep Brabant. Voor vertoningen in de filmtheaters hou je parkdefilm.nl in de gaten.
